İlk Çin şoku, 1990’larda Çin’de gerçekleştirilen bir dizi liberalleştirici reformun ve Çin’in 2001’de Dünya Ticaret Örgütü’ne katılımının ardından geldi. Bu, ABD’li tüketiciler için önemli faydalar sağladı. 2019 tarihli bir makale, ABD’de mallara yönelik tüketici fiyatlarının, Çin ithalatının kaptığı her ekstra pazar payı yüzdesi için %2 düştüğünü ve en büyük faydanın düşük ve orta gelirli insanlar tarafından hissedildiğini ortaya çıkardı. Ancak Çin şoku yerli üreticiler üzerinde de baskı oluşturdu. 2016’da Autor ve diğer ekonomistler, mobilya, oyuncak ve kıyafet üreticilerinin rekabet karşısında boyun eğmesi ve içi boş topluluklardaki işçilerin iş bulmakta zorlanması nedeniyle, Çin’den yapılan ithalatlar nedeniyle ABD’nin 1999 ile 2011 yılları arasında iki milyondan fazla işini kaybettiğini tahmin ediyordu. yeni roller. Bir çeşit devam filmi yolda gibi görünüyor. Çin ekonomisi geçen yıl standartlarına göre zayıf bir oran olan %5,2 büyüdü ve uzayan emlak krizinin yatırımları ezmesi ve tüketicilerin harcamaları dizginlemesi nedeniyle daha da yavaşlaması bekleniyor. Bir danışmanlık firması olan Capital Economics, yıllık büyümenin 2030 yılına kadar %2 civarında yavaşlayacağını düşünüyor. Pekin, özellikle yarı iletkenler, havacılık, otomobil ve yenilenebilir enerji ekipmanları için fabrikalara para akıtarak ve elde edilenleri satarak ekonomik bir geri dönüş yaratmayı amaçlıyor. yurtdışındaki fazlalık. Çinli ihracatçılar daha fakir ülkelerde yeni pazarlar ararken, korumacılık deflasyonist etkinin bir kısmını dünyanın diğer bölgelerine kaydırabilir. Bu ekonomiler, tıpkı ABD’nin daha önceki bir dönemde yaptığı gibi, kendi yeni gelişen endüstrilerinin Çin rekabeti karşısında küçüldüğünü görebilirlerdi.
