Chińska marynarka wojenna jest gotowa na wojnę

Gdyby Stany Zjednoczone interweniowały w konflikcie o Tajwan, siły amerykańskie musiałyby powstrzymać chińskie statki przed dotarciem na wyspę i wyładowaniem sprzętu oraz tysięcy żołnierzy. Każda ze stron próbowałaby zdjąć z planszy jak najwięcej statków wroga, aby uniemożliwić tym statkom wystrzelenie rakiet. W takim scenariuszu obie strony musiałyby szybko przywrócić uszkodzone statki do gry – naprawione, gotowe do ponownego wejścia do walki i zdolne do wykorzystania swojej siły ognia. W połowie wojny Stany Zjednoczone miałyby trudności z rozbudową zakładów zajmujących się budową i naprawą statków, między innymi dlatego, że nowocześni stoczniowcy muszą być przeszkoleni. Chiny nie miałyby takich problemów. Jego przewagę widać na wyspie niedaleko Szanghaju, u ujścia rzeki Jangcy. Na wyspie, znanej jako Changxing, znajdują się obecnie dwie ogromne stocznie, skupiające ogromną siłę stoczniową w jednym miejscu. Główna różnica między chińską i amerykańską bazą przemysłową przemysłu stoczniowego polega na tym, że „Chiny czerpią korzyści z ogromnego obciążenia pracą w zakresie komercyjnego przemysłu stoczniowego” – powiedział kontradmirał Thomas J. Anderson przed podkomisją Kongresu w maju, kiedy był dyrektorem wykonawczym programu ds. statków w Nasza Marynarka Wojenna. Tymczasem, powiedział, rząd USA w dużej mierze radzi sobie z tym samodzielnie, ponosząc wszystkie koszty statków i związanej z nimi infrastruktury. „Bez wątpienia chiński przemysł stoczniowy zapewnia im ogromną…   przewagę, jeśli chodzi o moce produkcyjne w zakresie budowy statków” – stwierdził. W przedłużającym się konflikcie chińskie stocznie zapewniłyby swojej flocie znaczącą przewagę. Zaprojektowane z myślą o tempie wojennym, byłyby w stanie szybko przyspieszyć produkcję, zastąpić utracone statki i naprawić uszkodzone. Jest to zdolność, którą amerykańskie stocznie wdrożyły do walki podczas II wojny światowej, budując statki alianckie szybciej, niż byłyby w stanie je zatopić niemieckie łodzie podwodne. Obecnie stocznie amerykańskie usilnie starają się sprostać wymaganiom czasu pokoju. Okręty podwodne utknęły w martwym punkcie z powodu opóźnień w konserwacji, a nowe są opóźnione. Na przykład marynarka wojenna spodziewa się dwóch nowych okrętów podwodnych klasy Virginia rocznie, ale otrzymuje ich w tempie 1,4, powiedział w zeszłym roku urzędnik Departamentu Obrony.